Spartan Race: het verhaal achter de foto’s

Afgelopen maand deed ik de Spartan Race. De foto’s zien er natuurlijk fantastisch uit, maar ik zal je uit de droom helpen door het verhaal erachter te vertellen.

De volgorde is niet chronologisch, maar dat maakt het verhaal wel zo spannend.

De ergste momenten van de Spartan Race

Dit is een van de ergste momenten van de Spartan Race; nou ja, ergste – het was allemaal behoorlijk pittig. Het was erg warm. En toen volgde dit moment. Ik was hiervoor door twee plassen gekropen. Mijn hoofd had ik net uit het modderwater kunnen houden. En daarna met enorme moddervoeten een flinke muur op. Ik vroeg me echt af hoe ik dit nu ging doen.

Dit was honderd meter tijgeren verderop. Veel verder dan goed voor een mens is. Ik kwam uiteraard nog met mijn broek en haar vast te zitten halverwege. En ik kan eigenlijk niet tijgeren. Of beter gezegd: alleen met links. Ik heb hier flink wat blauwe plekken door opgelopen.

Oerkrachten

Een spannend moment – ik was op een flinke wand, bovenaan. Ik moest het touw loslaten en de rand van de wand vastpakken. Terwijl ik wist dat ik mezelf helemaal niet ‘easy’ naar boven kan optrekken. Het ”ik red dit niet, ik red dit niet” kwam hier wel even naar boven. Met wat oerkrachten lukte het!

Dit is de beste foto van allemaal. Het einde! En ik zag ergens mijn kind, dat maakte dat er nog een lachje in zat. Maar ik wilde liever huilen.

Tijgeren

Dit was halverwege het tijgeren. Dat moment waarop ik me realiseerde dat ik eigenlijk nooit heb geleerd te tijgeren.

Dit was zwaar … heel erg zwaar. Die naast mij had het ook moeilijk!

Over vuur springen

Even over vuur springen was nog best wel belangrijk. Laatste brokje energie …

Mijn armen wilden eigenlijk ook niet meer. Met afstand een van de lelijkste foto’s die er van mij zijn.

Warm! Zo warm!

En het was ook warm, erg warm.

Hier naast mij trouwens een engel die ik halverwege tegenkwam. Ze heeft mij fantastisch door heel wat obstakels geholpen. Dat mag wel even gezegd worden!

Omhoog en omlaag

Dit was nog aan het begin. En dit stukje met een ketting was geen 50 meter. Maar 50 meter omhoog, en omlaag en omhoog en omlaag en omhoog en … je kunt het vast invullen.

Ik dacht hier alleen maar: ik ga zo hard vallen, ik ga zo hard vallen!

Jump!

En het werd nog een lange tocht.

Jump – finish!

Pure wilskracht hier. Ik ben erg blij met dat ik het heb gehaald. Ik ben nog nooit zo bont en blauw geweest. En tevreden. ’s Avonds belde ik Irving op (deed ook mee) en hij vroeg of ik mijn medaille wel had. Ik zoeken: nergens te vinden. Bleek dat mijn dochter (die de medaille om haar nek had hangen) hem aan Irving had weggegeven. Oftewel – binnenkort heb ik hem weer en mag hij bij de verzameling. Tot die tijd – zijn de foto’s prima!

Een aanrader!

Ik kan jezelf uitdagen aanraden! Een paar jaar geleden had ik nooit gedacht dat dit ooit erin zou zitten. Ik dacht dat het na de zwangerschap fysiek nooit beter zou worden dan ervoor. Maar niets is minder waar. Er kan met bijna 30 graden gewoon 17 kilometer lopen/rennen en 25 obstakels nemen in zitten!

Maak van je pr géén obstacle course

Voelt het zoeken naar manieren om jezelf en je bedrijf te promoten als een obstacle course? Ik help je graag. Plan een gratis 15-minutengesprek en informeer naar de mogelijkheden.