Ik werd twee maanden geleden gebeld door een van de redactieleden van BNN. Of ze me mocht interviewen. Vooraf aan het interview wilde ze langskomen. Prima. Na een uitgebreid gesprek namen we de details door voor de echte televisie-opnames. Vanaf het begin heb ik daarbij gezegd: allemaal prima, maar niet bij mij thuis.
In de weken daarna ben ik meer dan wekelijks gebeld. Of het goed ging, wanneer de datum zou zijn etcetc. Ineens was er contact met vrienden van mij nodig. Ik heb er een aantal gepolst en met toestemming laten bellen.
Een week voor de televisie-opnames kreeg ik een nieuw redactielid aan de telefoon. En het leek of het gehele proces weer overnieuw kon beginnen. Naast dat die troela nog botter dan ik uit de hoek kwam, kon ook de keuze voor mij blijkbaar weer opnieuw moeten worden geformuleerd. Dat terwijl ZIJ MIJ belden voor een interview.
Om een lang verhaal kort te houden. Ze wilden nog steeds, maar dan wel bij mij thuis. Ongelofelijk!
Ik heb ze nog een keer uitgelegd, dat ik met veel akkoord ben gegaan maar mijn huis een no-go-area is. Ik heb ze niet meer gesproken.
Het is alweer twee weken geleden en ik heb geen moment spijt. Heel graag of niet!
Het moraal: stel vooral je grenzen en zeg zodra ze hier overheen willen gaan met een glimlach: Fuck You!
Wat was jouw ”Fuck You”-moment?
Tonnie
op 06 Nov 2012